Senacka Komisja Zdrowia zawnioskowała w poniedziałek 20 lutego o wprowadzenie 45 poprawek do projektu ustawy o Krajowej Sieci Onkologicznej. Dwie z nich wymagają omówienia w pierwszej kolejności, gdyż dotykają kwestii o kluczowym znaczeniu dla pacjentów, lekarzy i środowisk naukowych.

W art. 2 w pkt 1 definiującym na potrzeby ustawy pojęcie diagnostyki onkologicznej rozszerzono jej zakres z rozpoznania nowotworu złośliwego lub miejscowo złośliwego na ogólnie dotyczący rozpoznania każdego nowotworu. Jednocześnie diagnostyka onkologiczna ma dotyczyć nie tylko pacjentów, u których podejrzenie nowotworu stwierdził lekarz podstawowej opieki zdrowotnej albo lekarz udzielający ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych, jak brzmiało to w pierwotnym przedłożeniu, ale każdy lekarz.

Takie rozszerzenie definicji diagnostyki onkologicznej z jednej strony oddaje jej rzeczywisty charakter, z drugiej strony nadaje roli lekarza w tym procesie właściwą rolę. Nie zawężamy w ten sposób zasad opieki nad pacjentem w ramach Krajowej Sieci Onkologicznej tylko do pacjentów z nowotworem złośliwym czy też miejscowo złośliwym. Nie ograniczamy się również do pacjentów, u których podejrzenie nowotworu stwierdził jedynie lekarz udzielający świadczeń w ramach POZ i AOS. Takie podejrzenie może mieć każdy lekarz i każdemu takiemu pacjentowi należy się właściwa opieka w ramach Sieci.

Druga z kluczowych poprawek Senackiej Komisji Zdrowia dotyczy art. 22 ust. 2 pkt 1. Jest to zmiana o fundamentalnym znaczeniu dla jakości tworzenia wytycznych postępowania diagnostyczno-leczniczego.

W brzmieniu tego przepisu skierowanym przez Sejm pod obrady Senatu Krajowy Ośrodek Monitorujący „opracowuje i aktualizuje wytyczne postępowania diagnostyczno-leczniczego w onkologii, w tym przez adaptację krajowych i zagranicznych opracowań, oraz standardy organizacyjne w onkologii i przekazuje je do Rady”. Takie rozwiązanie rodziło obawę o nieuzasadnione pomniejszenie lub wręcz marginalizowanie roli towarzystw i zespołów naukowych odgrywających dzisiaj ogromną rolę w opracowaniu i doskonaleniu dobrej praktyki klinicznej postępowania terapeutyczno-diagnostycznego.

W wersji przyjętej przez Senacką Komisję Zdrowia rola towarzystw naukowych i zespołów naukowych została jednoznacznie potwierdzona. W nowym brzmieniu Krajowy Ośrodek Monitorujący „zapewnia opracowywanie i aktualizowanie przez odpowiednie towarzystwa naukowe lub zespoły naukowe wytycznych postępowania diagnostyczno-leczniczego w onkologii, w tym przez adaptację krajowych i zagranicznych opracowań, oraz standardów organizacyjnych w onkologii i przekazuje je do Rady”.

Mimo, że dyskutujemy tu o zasadach określania wytycznych postępowania diagnostyczno-leczniczego w onkologii, poprawka Senackiej Komisji Zdrowia ma szersze znaczenie – wzmacnia rolę towarzystw naukowych, nadaje należną podmiotowość środowiskom naukowym, a także hamuje całkowicie nieuzasadnioną w tym zakresie centralizację podejmowania decyzji, które miejmy nadzieję podejmować będą kompetentni eksperci.

Warte podkreślenia jest to, że z obydwoma decyzjami Komisji zgodził się wnioskodawca. Strona rządowa dokonała słusznej refleksji i pozytywnie odniosła się do omówionych powyżej zmian. Oczekujemy teraz na decyzję Wysokiego Senatu, która zapadnie w środę 22 lutego.